Zuid Beijerland, 21 februari 2023.
Zeer geachte patiënten, lieve mensen,
Het zal weinigen van ontgaan zijn dat ik inmiddels ruim 5 maanden niet aanwezig ben geweest als uw huisarts op Het Zandpad. Het zal u ook niet zijn ontgaan dat dokter de Bruijn, doktoren Veldhoen, Witsel en van der Gaag, mijn onvolprezen assistentes en mijn praktijkondersteuners al die tijd de praktijk draaiende hebben gehouden gedurende mijn herstel, waarvoor mijn enorme dank. Daarnaast heb ik begrepen dat uw begrip en geduld de situatie heel erg hebben vergemakkelijkt voor mijn werknemers zodat zij elke dag weer met vertrouwen konden beginnen.
Een aantal jaren geleden bevond ik mij in eenzelfde positie; ik was afgemat door het voortdurende conflict tussen mijn opvattingen over het huisartsenvak en die van zorgverzekeraars en overheid. Ik heb toen bedacht dat het invoeren van een twintig-minuten-spreekuur, meer ondersteuning en een digitaal afsprakensysteem de kloof kon overbruggen. En gedurende enkele jaren leek dat ook zo te zijn. Helaas werd ik ingehaald door meer dan één maatschappelijke trend. Steeds vroeger ontslag uit ziekenhuizen, personeelsgebrek onder waarnemers, assistentes en praktijkondersteuners, krapte bij wijverpleging en GGZ, dementerenden en terminaal zieken thuis zonder plek in hospices of psychiatrische poliklinieken, steeds meer kortingen op tarieven en toenemende verantwoordingsverplichtig voor de simpelste verstrekkingen of – handelingen. Ondanks de toegezegde versimpelingen op praktisch – en administratief vlak, naast afgesproken souplesse van andere instanties bij noodgevallen, is de algemene beweging alleen maar de andere kant op gegaan. Het aantreden van een arts als minister op VWS heeft daar bedroevend weinig aan veranderd. Ik denk dat velen van u deze tendens kunnen beamen vanuit andere beroepen en disciplines.
Twee jaar geleden heeft de Corona-pandemie alles nog eens op scherp gezet. Huisartsen hebben heel veel gedweild, soms met een open kraan. Dat was op zich geen probleem maar het feit dat we wettelijk niet voor de eigen veiligheid en die van ons personeel mochten zorgen was een klap in het gezicht. Met veel creativiteit en improvisatie hebben we zo goed als het kon de situatie een menselijke maat kunnen geven. Wie tussendoor “getest” is in de fietsenstalling weet daar alles van. Wie in het weekend zijn of haar digitale vaccinatiebewijs moest hebben eveneens. De uiteindelijke waardering door VWS en verzekeraars is bedroevend klein en onuitgesproken gebleven. Dat heeft meer huisartsen behalve ikzelf gekrenkt.
Onlangs, mogelijk heeft u dat gevolgd, is het Integraal Zorg Akkoord ter stemming aangeboden. Daarin zijn een aantal belangrijke eisen van de Nederlandse huisartsen opgenomen. Onze verbazing en verontwaardiging over de buitenproportionele voorwaarden voor bijvoorbeeld ‘MeerTijdVoorDePatient’ zijn zeer groot. Het is een monsterlijke exceloefening geworden. Zelfs zoiets vanzelfsprekends wordt geregeerd door regelwoede en achterdocht. Iedereen die zeer recent gekeken heeft naar “het Huisartseninfarct” op BNN-Vara zal begrijpen in wat voor onmogelijke spagaat mijn beroepsgroep terecht is gekomen, dit ondanks moderne verworvenheden als een Zorggroep, een HuisArtsenPost en praktijkmanagement.
Halverwege oktober vorig jaar bereikte ik een punt waar ik mezelf niet meer terug wil vinden: ondanks mijn fantastische werknemers kan ik onder de huidige regeldruk niet meer de huisartsenzorg leveren die ik geëigend acht en die ik voorsta. Ik ben dus voor de tweede maal op een punt aangeland waar ik een balans heb moeten opmaken. Ditmaal zie ik geen mogelijkheden om de valse druk op mijn beroep te ontwijken.
Dit betekent dat ik niet zal terugkomen als uw huisarts. De jaren die ik nog wil werken als arts zal ik niet doorbrengen in afwachting van een derde episode van diepe ontgoocheling en teleurstelling, hoezeer ik ook van mijn vak en van mijn patiënten hou.
Op dit moment zet ik alles op alles om een opvolger te vinden. Ik moet u zeggen dat dat niet meevalt. Helaas heeft dokter de Bruijn laten weten dat hij wel graag op het Zandpad wil blijven werken maar niet als praktijkhouder. Dat maakt mij afhankelijk van advertenties, netwerk en toeval. Dat is een schraal vooruitzicht. Zomaar stoppen zonder opvolging of het in de arm nemen van een commerciële partij zijn echt de allerlaatste opties maar zeker niet uitgesloten. Totdat een van de eerder genoemde opties zijn beslag krijgt zal de praktijk gevuld zijn met waarnemers; ik hoop dat u geduld met ze heeft zoals ik hoop dat ze dat met u zullen hebben. En dat u dat met mij heeft.
Zodra een van de geschetste scenario’s zijn beslag krijgt zal ik u middels een echte papieren brief op de hoogte stellen. Tot dat moment, hopelijk ook daarna, blijven we, met wat kunst- en vliegwerk beschikbaar om uw leed te verzachten. Dank u voor uw vertrouwen en openhartigheid de afgelopen dertig jaar, het is altijd een plezier en een gunst geweest in Numansdorp te mogen werken. Net als het een avontuur is geweest om de eerste lijns zorg daar te brengen waar hij nu is; op het Zandpad.
Met vriendelijke en warme groet
Maarten Leijnse.